Robert Stephenson Smyth Baden-Powell, Bi-Pi (ur. 22 lutego 1857 w Londynie, Wielka Brytania - zm. 8 stycznia 1941 w Kenii) - twórca i założyciel skautingu, żołnierz, pisarz. Naczelny Skaut Świata.
Baden-Powell urodził się w brytyjskim Londynie, w dzielnicy Paddington. Jego ojciec, Reverend, był księdzem anglikańskim oraz profesorem geometrii na Uniwersytecie Oxford a matką, wnuczka admirała Horacego Nelsona, Henrietty Grace Smyth.Karierę wojskową rozpoczął w 1876 roku jako zwykły żołnierz. Służył w Anglii, Indiach, Afganistanie i Afryce Południowej. Do jego głównych osiągnięć należy, trwająca 7 miesięcy, obrona miasta Mafeking w latach 1899-1900 podczas wojny przeciwko Burom. Podczas obrony stworzył on oddział chłopców, którzy uczestniczyli w służbie pomocniczej jako łącznicy czy wartownicy. Podczas tego eksperymentu zauważył on, że można powierzyć młodym osobą odpowiedzialne zadania pod warunkiem poważnego traktowania ich.W 1902 roku Bi-Pi wraca do Wielkiej Brytanii i obserwuje duże zainteresowanie swoją książką "Aids to scouting" (Wskazówki do wywiadów) wśród młodzieży. W 1903 roku zostaje generalnym inspektorem kawalerii brytyjskiej. W 1907 roku postanawia zorganizować obóz dla chłopców na wyspie Brownsea, gdzie sprawdza skuteczność swoich metod, m.in. systemu zastępów. Postanawia także na stałe zająć się pracą wychowawczą wśród młodych chłopców. W 1908 roku wydaje książkę "Scouting for Boys" ("Skauting dla chłopców"). W 1910 roku pod wpływem dużego zainteresowania tematyką książki wśród młodzieży Bi-Pi kończy swoją służbę wojskową w stopniu generała i poświęca się skautingowi. W ciągu roku do jego organizacji przystępuje 100 tysięcy członków. W 1909 roku rozpoczyna swą działalność ruch skautek - dziewcząt. W 1910 roku Robert Baden-Powell prosi o pomoc w prowadzeniu żeńskiej organizacji swoją siostrę, Agnes. W 1912 roku Baden-Powell bierze ślub z Olave St. Clair Soames.W 1920 roku skauci podczas pierwszego Jamboree obierają Roberta Baden-Powella Naczelnym Skautem Świata. Podczas emerytury BiPi zajmuje się szkoleniem armii terytorialnej Wielkiej Brytanii. Za pracę ze skautami otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. tytuł lorda - barona Gilwell oraz Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu "Polonia Restituta". W posiadłości Gilwell Park zorganizowano międzynarodowy ośrodek skautowy. Bi-Pi zmarł w Kenii, 8 stycznia 1941 roku, gdzie od 1939 roku poddawał się leczeniu.


Andrzej Juliusz Małkowski (ur. 31 października 1888 w Trębkach k. Kutna, zm. 15/16 stycznia 1919) - jeden z twórców, wybitny instruktor i teoretyk harcerstwa, działacz polskich organizacji młodzieżowych i niepodległościowych.
Pochodził z rodziny patriotycznej. Nauki pobierał w Warszawie, Tarnowie, Krakowie oraz Lwowie. W 1906 roku zdaje maturę w lwowskiej VI Szkole Realnej. Zostaje współzałożycielem abstynenckiej organizacji "Młodzież" działającej wśród krakowskich uczniów. W 1908 rozpoczyna studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W kwietniu 1910 przeniósł się na Uniwersytet Jana Kazimierza, jednak nie udaje mu się uzyskać wyższego wykształcenia. Był członkiem zarządu głównego "Eleuterii" oraz członkiem zwykłym "Eleusis", "Zarzewia" i "Sokoła",W listopadzie 1909 roku rozpoczyna, za karę, tłumaczenie książki Roberta Baden-Powella "Skauting dla chłopców" ("Scouting for Boys"). Małkowski staje się entuzjastą skautinguOd 20 marca do 21 maja 1911 roku odbywa się pierwszy kurs skautowy. Małkowski omawia na nim napisaną przez siebie książkę "Scouting jako system wychowania młodzieży" ukazującą się w formie arkuszy od kwietnia do lipca 1911 roku. Zostaje także członkiem składu Komendy Skautowej, a następnie Naczelnej Komendy Skautowej we Lwowie. Od 1911 roku wydaje czasopismo "Skaut". W 1912 roku wyjechał do Londynu w celu zebrania materiałów do nowego wydania książki. Po powrocie odsunięto go od pracy w "Skaucie" i Naczelnej Komendzie Skautowej. W 1913 roku Małkowski organizuje wyjazd polskich skautów na III Wszechbrytyjski Zlot Skautów. Nad polskim obozem powiewa flaga z białym orłem. Powszechnie używa się nazwy kraju wymazanego z map politycznych świata. BiPi nagradza Małkowskiego medalem "Za zasługi"W 1913 roku przenosi się do Zakopanego, gdzie żeni się z Olgą Drahonowską. Tworzy tam niezależny ośrodek harcerski. Podczas wojny wstępuje do Legionów Polskich. Zniechęcony związkami Legionów z Austrią występuje z nich po dość krótkim okresie. Próbuje utworzyć niepodległą Rzeczpospolitą Podhalańską, w wyniku czego musi wyemigrować z Zakopanego. Najpierw wybiera Anglię, później USA, gdzie zakłada polskie drużyny skautowe. Od września 1915 roku przez rok pełni funkcję skautmistrza związkowego w Związku Sokołów Polskich w Ameryce. Próbuje zorganizować oddziały do walki z Niemcami. Władze związku są przeciwne pomysłowi, przez co Małkowski wyjeżdża do Kanady, gdzie w 1916 roku wstępuje do wojska. W styczniu kolejnego roku rozpoczyna trzymiesięczną naukę w Wojskowej Szkole Piechoty. Służy na froncie we Francji w armii kanadyjskiej. W listopadzie 1918 roku zostaje przeniesiony do armii gen. Hallera. Wysłany do Odessy ginie w wyniku zatonięcia statku Chaouia (czyt. Szaonia), na którym płynął w nocy z 15 na 16 stycznia 1919 roku.


Olga Drahonowska-Małkowska (ur. 1 września 1888, zm. 15 stycznia 1979) – jedna z twórczyń harcerstwa, instruktor
Urodzona w Krzeszowicach 1 września 1888 roku. Córka Zofii, czeskiej mieszczanki i Karola, zarządcy dóbr hrabiego Potockiego w Małopolsce. Szkołę kończyła zdając tylko kolejne egzaminy w Krakowie. Po maturze wstąpiła do Konserwatorium Muzycznego we Lwowie. Tam zauważyła swój talent poetycki i rzeźbiarski. Interesowała się sportem, była instruktorką w "Sokole", działała w "Eleusis", a później, za namową Małkowskiego w "Zarzewiu", gdzie zdobyła stopień porucznika.Latem 1911 roku we Lwowie zakłada pierwszą żeńską drużynę harcerską oraz zostaje komendantką w Naczelnej Komendzie Skautowej do 1912 roku. W marcu 1912 roku na I Zjeździe we Lwowie harcerstwo staje się organizacją abstynencką. Po tym wydarzeniu zostaje wybrana w skład Zarządu Oddziału lwowskiego Eleuterii-Wyzwolenia. Druhna Olga współtworzyła także hymn ZHP. We wrześniu 1912 roku w czasopiśmie "Skaut" ukazał się oparty na melodii "Na barykady ludu roboczy" wierz "Marsz skautów" autorstwa Ignacego Kozielewskiego. Za zgodą autora Małkowska dokonała drobnych zmian w utworze, który stał się później hymnem.W 1913 roku udała się na leczenie do Zakopanego. Tam wzięła ślub z Andrzejem Małkowskim. Ceremonię poprowadził ksiądz Kazimierz Lutosławski, projektant krzyża harcerskiego. Po wyleczeniu nacieku w płucu Małkowska rozpoczęła działalność harcerstwa żeńskiego we Lwowie. Od momentu, gdy Andrzej Małkowski wyruszył na I wojnę światową prowadziła również drużynę męską. Podczas wojny zorganizowała także: skautową pocztę, pomoc żniwną dla góralek, ochronkę dla opuszczonych dzieci, tanią jadłodajnię dla ubogiej ludności i skautową straż porządkową pełniącą nocną służbę. Udało się jej stworzyć w Dolinie Kościeliskiej, na Hali Pysznej, w Dolinie Roztoki, w Murzasichlu i w grotach Nosala tajne składy broni, które jednak zostały wykryte przez policję austriacką w 1915 roku, po ogłoszeniu przez druha Małkowskiego niepodległości Republiki Podhalańskiej, która miała być początkiem państwa polskiego. Małkowscy musieli udać się na emigrację.Wybierają Stany Zjednoczone, gdzie 30 października 1915 roku na świat przychodzi ich syn, Lutyk. Po roku Olga wraca z nim do Europy. W lutym 1917 roku, pod wpływem niepowodzenia planu utworzenia polskiego Legionu w Kanadzie przenosi się z Francji do Szwajcarii. Poczta neutralnego kraju odmawia dostarczania żołdu Małkowskiego, przez co Olga podejmuje pracę fizyczną w gospodarstwie ogrodniczym w Chexbres Village. Od końca 1917 roku uczy muzyki w Ecole Nouvelle, a od 1918 roku w londyńskiej szkole, którą złożyła na prośbę Polish Relief Found.Po pewnym czasie znajduje pracę jako kustosz zbiorów w Torquay, które były przeznaczone dla Polski, gdy ta odzyska niepodległość. Uczy muzyki i wychowania fizycznego, organizuje drużyny skautów i wilcząt. W listopadzie 1921 wraca do Zakopanego. W międzyczasie w wyniku zatonięcia statku ginie Andrzej Małkowski. Druhna Olga uczy angielskiego i gimnastyki w Szkole Gospodarstwa Domowego. Prowadzi kursy języka, historii i kultury polskiej dla Ślązaczek. W 1922 roku początkuje działalność szkoły instruktorek ZHP w Kuźnicach. W 1924 roku pełniła funkcję komendantki Zlotu Harcerek w Świdrze pod Warszawą, a później polskiej delegacji na III Światową konferencję skautek w Foxlease w Anglii. Rok później zakłada Szkołę Pracy Instruktorskiej i Pracy Harcerskiej w Sromowcach Wyżnych, którą kieruje do 1939 roku. W 1927 roku zostaje nadany jej stopień harcmistrzyni Rzeczpospolitej. Latem 1931 Olga Małkowska kierowała w Sromowcach pierwszym obozem żeńskim Studium W-F Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1932 r. prowadziła VII światową konferencję skautek na Buczu, gdzie wybrana została do Komitetu Światowego Skautek. Dwa lata później dostaje zadanie wizytacji skautek w Czechosłowacji, Austrii i Rumunii oraz zostaje delegatką w Komitecie Opieki nad Dziećmi i Młodzieżą w Lidze Narodów. W międzyczasie zdobywa odznaczenia państwowe: Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta oraz Krzyż NiepodległościW 1939 roku uchodzi z kraju do Wielkiej Brytanii w obawie, przed prześladowaniami ze strony gestapo. Zakłada Dom Dziecka Polskiego, który zostaje później przeniesiony do Szkocji do posiadłości Castlemains koło Douglas w Lanarkshire. Powstaje tam szkoła, gimnazjum, harcerstwo oraz ośrodek urlopowy dla żołnierzy. W 1942 roku zostaje przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. Organizuje Guides International Service - skautową służbę pomagającą dzieciom na terenach wyzwalanych spod panowania hitlerowskiego.Po wojnie, w latach 1948-1960 prowadziła kolejny Dom Dziecka Polskiego w w Hawson Court, posiadłości w Buckfastleigh, w Devon. W 1959 roku zorganizowała wycieczkę do Polski, a w 1961 wraca na stałe do kraju. Do 1964 roku mieszka we Wrocławiu, a później, na stałe, w Zakopanem, przy ul. Małe Żywczańskie 17A. W 1966 roku dostaje państwową rentę dla zasłużonych oraz Honorową Odznakę Przyjaciela Dziecka. Uczestniczyła także w odprawianej przez Karola Wojtyłę mszy świętej w rocznicę śmierci Małkowskiego.Olga Małkowska zmarła 15 stycznia 1979 roku. Pochowana została na zakopiańskim cmentarzu przy ulicy Nowotarskiej. Nad grobem postawiono pomnik autorstwa Henryka Berzeca

hm. Aleksander Kamiński, ps. „Kamyk” (ur. 28 stycznia 1903 w Warszawie, zm. 15 marca 1978 w Warszawie) – pedagog, twórca metody zuchowej, instuktor harcerski w stopniu harcemistrza, żołnierz AK, jeden z przywódców Szarych Szeregów.
Syn Jana Kamińskiego, farmaceuty, i Petroneli Kaźmierczak. W 1905 wyjeżdża z rodzicami do Kijowa, gdzie ukończył 4-klasową rosyjską szkołę powszechną. W 1911 roku umiera jego ojciec. Od 1916 pracuje jako goniec w banku. Od stycznia 1918 roku członek 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu, gdzie pełnił funkcje zastępowego, przybocznego i wreszcie, w 1919, drużynowego oraz przybocznego hufca. Od maja 1920 roku kieruje całym Gniazdem Humańskim. Od 1918 uczeń polskiej szkoły średniej w Humaniu. W marcu 1921 roku wraca do kraju. W czerwcu 1922 roku w warszawskim Gimnazjum Kazimierza Kulwecia zdaje maturę. 3 października zostaje mianowany przodownikiem. Od 1922 pracuje jako pomocnik wychowawcy, wychowawca, a potem kierownik bursy. Od 1923 roku drużynowy I Pruszkowskiej DH im. Stefana Czarnieckiego i III Pruszkowskiej DH im. Tomasza Zana. Pełnił obowiązki zastępcy komendanta hufca. 31 czerwca 1924 roku zostaje mianowany podharcmistrzem, a po zmianie nazw stopni harcerkich w 1927 roku zostaje harcmistrzem. Zostaje komendantem hufca Pruszkowskiego w latach 1925-1927, a później od jesieni 1928 do grudnia 1929 roku jest komendantem Chorągwi Mazowieckiej. Działa również jako drużynowy VI Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. W 1928 roku uzyskuje dyplom magistra historii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1929 rozpoczyna pracę w Gimnazjum im. Stanisława Kostki w Warszawie. Od 1930 do 1931 ponownie kieruje bursą. Jest jednym z współzałożycieli Związku Zawodowego Wychowawców. Od 1931 kierownik referatu drużyn mniejszościowych w GK Harcerzy, był także przewodniczącym KC Związku Żydowskich DH i GZ. Twórca metodyki zuchowej przeznaczonej dla dzieci w wieku 8-11 lat. Napisał powieści, będące również podręcznikami metodycznymi dla instruktorów zuchowych, w tym „Antka Cwaniaka” w 1932 roku. Prowadził wiele zajęć dla instruktorów związanych z metodyką zuchową, w tym międzynarodowy kurs zuchowy w Brennej w Beskidzie Śląskim (lipiec 1934). Uczestniczył w Jamboree w 1929, 1933 oraz w 1937 roku oraz w międzynarodowej konferencji zuchowej w 1938 i 1939 roku. Po wybuchu wojny przybywa 12 września do stolicy, gdzie tworzy Komendę Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji dom dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia. W konspiracji działa od października 1939 jako członek Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Tworzy i zostaje redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”, najważniejszej konspiracyjnej gazety w Polsce. Tworzy komórkę „Sztuka”, odpowiedzialną za podziemny rozwój kulturalny. Od 1941 do wybuchu powstania warszawskiego pod pseudonimem „Hubert” działa w kontrwywiadzie AK. Od 1940 roku twórca i komendant główny Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Pod pseudonimem Juliusza Góreckiego wydaje książkę „Kamienie na szaniec” oraz „Wielka gra”, która zostaje zniszczona jako dekonspirująca metody walki. 30 września 1944 płk Jan Rzepecki, ps. Prezes występuje o awans Kamińskiego do stopnia podporucznika rezerwy WP. W tym samym roku odznaczony zostaje „Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami”. Po kapitulacji powstania nie uczestniczy dalej w walce. Od 1945 do 1950 roku asystent na Uniwersytecie Łódzkim. W 1947 roku uzyskuje stopień doktora filozofii po obronie pracy „Metoda harcerska w wychowaniu i nauczaniu szkolnym”. Zasiada w Komisji Ideologicznej i Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego ZHP. Zostaje powołany do Tymczasowej Rady Harcerskiej (1946), a później zostaje II Wiceprzewodniczącym ZHP. Z powodów politycznych zostaje pozbawiony tego stanowiska (1947) oraz wydalony ze związku (1949) i miejsca na uczelni (1950). Do 1956 zostaje pod obserwacją UB. Po 1956 uczestniczy w pracach nad reaktywacją ZHP. Wybrany zostaje Przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej. W 1958 wraca do pracy na Uniwersytecie Łódzkim. W 1959 otrzymuje habilitację na podstawie pracy „Prehistoria polskich związków młodzieży”. Od 1969 profesor nadzyczajny. Działa w ZNP oraz PAN. Umarł w Warszawie 15 marca 1978. Pochowany został na Powązkach obok Kwatery Szarych Szeregów. Pośmiernie uhonorowany tytułem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata”. Rok 2003 ogłoszony zostaje przez Sejm RP rokiem A. Kamińskiego. 24 września 2005 w Łodzi odsłonięto pierwszy pomnik Kamińskiego, a 22 lutego 2008 roku Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.


Ks. Kazimierz Lutosławski (ur. 4 marca 1880 w Drozdowie, zm. 5 stycznia 1924 w Drozdowie) – ksiądz katolicki, poseł na sejm, główny projektant krzyża harcerskiego.
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Początkowo uczył się w domu, lecz szkołę średnią szkończył w Rydze. Medycynę studiował w Zurychu, gdzie był także komendantem gniazda towarzystwa „Sokół”. Po studiach wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął naukę w zawodzie, a także kontynuował naukę, tym razem w Szkole Nauk Politycznych oraz fizykę. Londyn to także jego pierwszy kontakt ze skautingiem. W 1905 roku zachorował na gruźlicę. Podczas leczenia się w zakładzie dr Tarnowskiego w Kosowie zakłada wakacyjną drużynę „Dzieci Kosowskich” na wzór drużyn skautowych W 1907 roku tworzy czteroletnie Ognisko Wychowawcze Wiejskie w Starej Wsi, w programie którego dużo było elementów metodyki skautowej. W 1909 roku Lutosławski podejmuję decyzje o zostaniu księdzem, święcenia otrzymuje 23 czerwca 1912 roku. Później podejmuję stałą służbę harcerską, jako instruktor i kapelan skautowy. Kończy trzyletnie studia filozoficzne i teologiczne. W 1911 roku w czasie wakacji zakłada w Drozdowie dwa zastępy: „Kruki” i „Czajki” zrzeszające dzici rodziny Lutosławskich i ich przyjaciół. Pod koniec 1911 roku dają one początek zastępom tworzonym przez Lutosławskiego warszawskim drużynom skautowym przy szkole E. Konopczyńskiego. W tym samym roku, 15 października zostaje ogłoszony konkurs na polską odznakę skautową. W 1912 Małkowski projektuje Krzyż Harcerski, który w konkursie zajmuje 3 miejsce. Żadna z prac nie zostaje wprowadzona w życie, a pod koniec 1912 roku NKS wyznacza do dalszych prac nad odznaką właśnie Lutosławskiego. Krzyż Harcerski wchodzi do użytku w 1912 roku. Ostateczny kształ odznaki zostaje zatwierdzony podczas konferencji ZHP 1-2 listopada 1918 roku. W 1913 roku w Zakopanem udziela ślubu Andrzejowi Małkowskiemu i Oldze Drahonowskiej. W 1914 roku we Frymburgu broni doktoratu z teologii. Do tego roku był także członkiem Naczelnej Komendy Skautowej w Królestwie Polskim. Ustępuje z niej na skutek rozłamu w warszawskim skautingu. Przyczyną rozłamu jest krytyka powstań narodowych oraz czynu zbrojnego Legionów Polskcih Piłsudskiego przez Lutosławskiego. Ksiądz opowiada się ponadto za współpracą z Rosją. Krytykujący go drużynowi zostają zdegradowani, przez co dochodzi do rozłamu. 13 drużyn zbuntowanych przeciwko NKS zakłada Wydział Rady Drużynowych. Rozłam został zażegnany po ugodzie w 1915 roku i ustąpieniu Lutosławskiego z NKS. Ponowny konflikt nastąpił po zajęciu Warszawy przez Niemców. Ponownie wznowiły się dyskusje nad prorosyjskim nastawieniem NKS. Ostatecznie rozłam udało się zażegnać 2 maja 1916 roku. Lutosławski był także politykiem ruchu narodowo-demokratycznego i współpracownikiem R. Dmowskiego. Podczas I Wojny Światowej przebywa w Rosji, gdzie organizuje szkołę średnią oraz zostaje kapelanem Brygady Strzelców Polskich. Współpracuje z prawicowymi mediami: „Gazetą Polską”, „Sprawą Polską”, „Wygnańcem”, gazetą „Polak-katolik”. Po wojnie zostaje członkiem Głównego Zjednoczenia Ludowo-Narodowego. Bierze udział w Konferencji Zjednoczeniowej ZHP. Pracował nad projektem statutu ZHP oraz projektem Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego. Później wydał książki pt.: „Czuj Duch, Jak prowadzić pracę skautów” oraz „Śpiewnik polskiego skauta”. Swoje prace podpisywał jako x. Jan Zawada lub „Szary”. Współpracuje z „Gazetą Warszawską”, „Myślą Narodową”, „Harcerzem”. Podczas wojny polsko-bolszewickiej zostaje kapelanem. W 1922 roku zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1919-1922 poseł na Sejm Ustawodawczy, podczas którego był przewodniczącym Sejmowej Komisji Konstytucyjnej. Później poseł na Sejm I i II kadencji. Przeciwnik Piłsudskiego oraz Gabriela Narutowicza. Po morderstwie tego ostatniego oskarżany o namawianie do zbrodni. Przez lewicę i zwolenników Piłsudskiego krytykowany był za szerzenie antysemityzmu. Zmarł 5 stycznia 1924 roku w wyniku szkarlatyny. Pochowany w rodzinnym Drozdowie. Pośmiernie uhonorowany stopniem Harcerza Rzeczypospolitej przez Naczelnictwo ZHP, za zasługi dla harcerstwa.


Jan Bytnar, ps. Rudy, Czarny, Janek, Krokodyl (ur. 6 maja 1921 w Kolbuszowej, zm. 30 marca 1943 w Warszawie) – instruktor w stopniu harcmistrza, podporucznik AK.
Był synem Zdzisławy i Stanisława, byłego żołnierza Legionów Polskich. W 1925 roku wraz z rodzicami przeprowadził się do Warszawy. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego. W wieku 12 lat wstąpił do 23 WDH „Pomarańczarnia” im. Bolesława Chrobrego. W 1936 roku został przybocznym. W 1938 roku zdobywa stopień HR. Od jesieni 1939 roku wraz ze swoją drużyną włącza się w działania organizacji PLAN. Od połowy 1940 roku pracuje jako łącznik PLAN z osadzonymi w więzieniu przy Alei Szucha oraz przy ul. Daniłowiczowskiej w Warszawie. Podczas wojny otrzymuje stopień podharcmistrza oraz kończy Szkołę Podchorążych Piechoty Rezerwy „Agricola”. Od wiosny 1941 roku dowodzi hufcem „Ochota” w Warszawie, który działa w ramach organizacji małego sabotażu „Wawer”. Podczas działań Bytnar zerwał hitlerowską flagę z budynku Zachęty oraz namalował kotwicę „PW” na Pomniku Lotnika w Warszawie. W listopadzie 1942 roku obejmuje dowództwo nad hufcem SAD Grup Szturmowych. Uczestniczy w akcjach GS, m.in. w noc sylwestrową z 1942 na 1943 rok w akcji Wieniec II, której celem było wysadzenie pociągu z transportami broni dla Niemców. 2 lutego 1943 roku został ranny podczas starć z niemiecką policją. 17 marca uciekł po linie z mieszkania położonego na II piętrze, by uchronić się przed mającym nastąpić aresztowaniem. 23 marca 1943 roku Gestapo znajduje w piwnicy budynku, w którym mieszkał przy al. Niepodległości 159, wiele materiałów polskiego podziemia, które nie zostały usunięte z niego na czas po aresztowaniach w dzielnicy Praga innego dowódcy Grup Szturmowych. 26 marca zostaje odbity przez GS podczas akcji pod Arsenałem. Umiera 4 dni później, przez obrażenie odniesione podczas przesłuchań. Podczas śledztwa nie zdradza żadnej tajemnicy podziemia. Jako bezpośrednich sprawców śmierci wywiad AK zidentyfikował Huberta Schulza i Ewalda Lange. Obaj zostają straceni w wyniku wyroku sądu podziemnego. Po śmierci zostaje odznaczony Krzyżem Walcznych. Otrzymuje również stopień harcmistrza i podporucznika. Grób Bytnara znajduje się na Powązkach Wojskowych w Warszawie.


Stefan Mirowski, ps. Bolek, Radlewicz, Nosowicz II, Prawdzic, Berek (ur. 14 marca 1920, zm. 13 lipca 1996 w Oslo) – instruktor harcerski w stopniu harcmistrza, porucznik Armii Krajowej w Szarych Szeregach, zawodowo zajmował się normalizacją techniczną.
Podczas II wojny światowej był organizatorem i komendantem oddziałów „Zawiszy” w Szarych Szeregach, kierownikiem wydziału Głównej Kwatery Szarych Szeregów oraz członkiem Komendy Głównej organizacji „Wawer”. 2 czerwca 1943 roku w Warszawie zginął jego brat, Tadeusz, broniąc się przed zatrzymaniem przez patrol żandarmerii. Po wojnie, do 1948 roku pełni funkcję zastępcy komendanta Warszawskiej Chorągwi ZHP. W 1949 roku zostaje usunięty ze Związku. Do służby wraca na fali odwilży w 1956 roku. Bierze udział w Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich w Łodzi, zwanej Zjazdem Łódzkim. Następnie pełni funkcję sekretarza Centralnej Komisjii Weryfikacyjnej Instruktorów. W 1959 roku, po odejściu Kamińskiego z funkcji Przewodniczącego Rady Naczelnej na 30 lat opuszcza organizację. Od 1989 roku aktywnie uczestniczy w przeprowadzaniu zmian w ZHP. Na XXVIII Zjeździe ZHP w grudniu 1990 roku dochodzi do przywrócenia tradycyjnego Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego. Na tym samym zjeździe zostaje wybrany Przewodniczącym ZHP. W 1996 roku uczestniczy w światowej konferencji skautowej w Oslo. Przewodniczy tam delegacji odbierającej certyfikat członkowstwa ZHP w WOSM. Podczas jej trwania nagle umiera. Zostaje pochowany na Powązkach. Za swoje zasługi odznaczony był Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Armii Krajowej.


Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima (urodzony około 1380, zmarł w 1428), polski rycerz, niepokonany w licznych turniejach, symbol cnót rycerskich. Starosta kruszwicki od roku 1417, starosta spiski od 1420.
Zawisza pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego rodzicami byli Dorota i Mikołaj z Garbowa, który pełnił funkcję kasztelana konarskosieradzkiego. Rycerz miał dwóch młodszych braci: Jana zwanego Farurejem oraz Piotra.W 1397 roku Zawisza poślubił bratanicę biskupa krakowskiego, Barbarę herbu Pilawa. Miał z nią czterech synów.Brał udział w walkach z Turcją prowadzonych przez króla Węgier, Zygmunta Luksemburskiego. Przypuszcza się (choć nie ma na to bezpośrednich dowodów), że podczas bitwy pod Grunwaldem to właśnie on uratował królewski sztandar. Podczas 1412 roku podczas zjazdu monarchów w Budzie Zawisza zwyciężył w turnieju rycerskim. Pokonał także Jana z Aragonii, jednego z najlepszych rycerzy Europy, wysadzając go z siodła jednym uderzeniem z kopii. Zwycięstwa przyniosły mu sławę w całej Europie.Zawisza Czarny był również dyplomatą. Doprowadził do zawarcia pokoju między Polską i Węgrami, był jednym z sześciu posłów wysłanych przez króla Władysława Jagiełłę na Sobór w Konstancji, gdzie bronił Jana Husa, czeskiego reformatora religijnego. Posłował również na dwór Zygmunta Luksemburskiego.Zginął podczas wyprawy na Turków w 1428 roku, gdzie był dowódcą oddziałów najemnych Zygmunta Luksemburskiego. Osłaniał powrót władcy podczas walki pod Golubacem. Król przysłał później łódź ratunkową dla Zawiszy, lecz ten wolał pozostał z towarzyszami walk. Otoczony przez wroga został wzięty do niewoli. Zginął prawdopodobnie podczas kłótni dwóch janczarów, o to czyim jeńcem ma zostać. Jeden z nich wyciągnął miecz i obciął Zawiszy głowę.


Ignacy Kozielewski (ur. 15 stycznia 1882 w Starzenicach, zm. 1 lipca 1964) – współtwórca harcerstwa polskiego, pedagog, autor prac popularnonaukowych.
W 1902 r. ukończył gimnazjum rządowe w Piotrkowie Trybunalskim, późniejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego. W 1903 roku zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Został jednocześnie aktywnym działaczem Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Organizował strajki szkolne w 1905 roku, publikował antycarskie artykuły w czasopismach Znicz (1906) i Baczność (1907).
W związku z tym miał być wcielony do wojska i wysłany do Azji Środkowej. Udało mu się jednak przedostać do Krakowa, gdzie na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczął studia polonistyczne i historyczne. Poważna choroba płuc zmusiła go do przerwania nauki. Po okresie rekonwalescencji w Zakopanem przebywał we Lwowie, gdzie studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego.
Tu, związany z organizacjami Sokół-Macierz, Koło Braterskie Zetu, Eleusis zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Strumiłłą, Andrzejem Małkowskim, Stanisławem Pigoniem, Olgą Drahonowską. Pisywał wiersze do prasy lwowskiej, m.in. do "Skauta".
Kiedy we Lwowie zaczął powstawać ruch skautowy, w 1911 roku razem z Andrzejem Małkowskim został redaktorem pisma Skaut, które potem samodzielnie prowadził od 1912 roku. w latach 1911-1914 prowadził kursy instruktorskie organizowane przez Naczelną Komendę w Skolem.
Po zawieszeniu pisma przez władze austriackie kontynuował pracę redakcyjną w czasopismach harcerskich Życie Nowe (1915) i Orka (1916).
W 1918 roku Kozielewski znów został instruktorem kursów harcerskich. Jednocześnie wydał dwie publikacje historyczne (Zawisza Czarny z Garbowa i Pierwsza Szkoła Wojskowa w Polsce). Od 1919 poświęcił się pracy naukowej, aby w 1923 uzyskać tytuł doktora nauk humanistycznych.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, w wolnych chwilach pisząc wiersze o pięknie przyrody.
W dwudziestoleciu międzywojennym był redaktorem Harcerza, w 1925 opublikował powieść Harcerskie troski oraz rozpoczął ożywioną działalność pedagogiczną. Z Tadeuszem Strumiłłą w 1926 roku w Wieleniu nad Notecią założył ośmioklasowe gimnazjum połączone z nauką zawodu: stolarstwa, szewstwa, ślusarstwa i ogrodnictwa, które było eksperymentem pedagogicznym.
W 1934 znów poświęcił się pracy dziennikarskiej, współpracując z dziennikami Rzeczpospolita, ABC i Wieczór Warszawski. W latach 1934-1939 redagował Strażnicę Harcerską, opozycyjną wobec oficjalnego harcerstwa. Był związany z kręgiem harcerskim św. Jerzego, o nachyleniu chrześcijańsko-narodowym. Wydawał przez jakiś czas Przewodnik Gimnastyczny Sokół. Aktywnie działał w Akcji Katolickiej, za działalność w której otrzymał w 1938 krzyż papieski pro Ecclesia et Pontiffice (1938).
W czasie okupacji, z racji na wieku nie mogąc walczyć, prowadził tajne nauczanie, kolportował podziemną prasę. W 1945 roku przesłuchiwany za głoszenie antybolszewickich haseł został zobowiązany do opuszczenia Warszawy. Powrócił w rodzinne strony, do Mstowa, a później do Krzepic, gdzie w miejscowym gimnazjum uczył języka polskiego i rosyjskiego.
U schyłku życia powrócił do pisania. W 1959 opublikował Słowniczek wyrazów o podobnym brzmieniu, a odmiennym znaczeniu w języku rosyjskim i polskim oraz monografię Sześć wieków Krzepic.

Jego dziewięciozwrotkowy wiersz Wszystko co nasze, opublikowany w 1911 w numerze Skauta, do którego refren dopisała później Olga Drahonowska-Małkowska jest oficjalnym hymnem ZHP od 1918 roku. Ponownie od 1956 roku na Zjeździe Związku Harcerstwa Polskiego w Łodzi został przyjęty jako hymn ZHP. Pieśń ta jest również hymnem Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i Stowarzyszenia Harcerskiego.
Pochowany w Częstochowie na cmentarzu św.Rocha



Robert Baden-Powell                 Andrzej Małkowski


Olga Drahanowska-MałkowskaAleksander Kamiński
Ks. Kazimierz Lutosławski        Jan Bytnar
Stefan Mirowski                        Ignacy Kozielewski